Troeteldier Manewales "Hoofstuk 1"

Hierdie storie het ek op 5 April 2011 geskryf.  Toe ons nog in Zambie gebly het.  Dit is 'n vervolgverhaal, so hou maar die nuus dop vir die volgende hoofstuk.

                                             ***

Ons het nie nou ’n hond nie.  Ons aangenome honde is albei dood.  Een aan slangbyt en een aan ouderdom.  Toe kry ons maar ’n kat. Maar dit was nie so vanselfsprekend nie.

Heinrich hou niks van katte nie, maar eendag kom hy baie kwaad in die huis in: “Jy kan maar ’n kat kry!” sê hy.  Ek is natuurlik baie verbaas, maar wil tog lag vir sy gesigsuitdrukking.  “Hoekom?” vra ek.  “Die muise het my bakkie se drade opgevreet!”  Toe lag ek, nie oor die drade nie, maar oor die kat.  En toe kry ons ook ’n kat.

Maar nou is ons amper soos die Samaritaanse vrou in Johannes.  Ons het al 5 katte gehad en die een wat ons nou het, is nie ons sin nie.  Om een of ander rede oorleef die katte nie hier nie.  Of hulle raak wild as ons op vakansie gaan.  Die kat wat by ons bly en nie ons sin is nie, het al ’n paar keer hier kleintjies gekry, maar ons kry net nie een wat wil bly nie.  Na ons laaste vakansie was die ma-kat ook weg.  Ons wil liewer nie dink wat van haar geword het nie.

Een van haar dogters het toe by ons kom bly, maar sy is ook nie ons kat nie.  Sy het vrywillig hierheen getrek, want haar mense het ’n hond en sy hou nie van die hond nie.  ’n Ruk later het Ma-kat se boetie ook hierheen getrek. Hy kom en gaan egter soos hy wil, maar is gewoonlik met etenstyd tuis…  Twee katte was vir ons genoeg om die muisplaag in toom te hou, maar Sussie-kat het al vetter geword en ons het besef sy gaan binnekort vermenigvuldig. Toe bou ons maar vir haar “nessie” in die garage.  Een aand sit sy vreeslik benoud en miaau voor die deur en krap ook aan die deur.  Ek maak toe maar die deur oop en sy kom met ’n spoed ingehardloop, reguit onder die bad in.  Ons besef toe dis tyd vir haar babas om te kom en sy wil hulle onder die bad hê.  Daar is egter geen manier hoe ons hulle daar uit sal kry nie, so ons lok haar toe maar uit en gaan sit haar in die garage.  So uur later het sy een baba en die volgende oggend 3.  Ons is baie bly sy het hulle nie onder die bad gekry nie!  Twee dae later roep een van Cobus se maatjies ewe skielik: “The cat has a mouse, take it out of the house”.  Nee, sê Cobus, dit is ’n babakat.  Ek spring natuurlik dadelik op van waar ek sit en werk agter die rekenaar en is net betyds om te sien hoe sy die baba onder die bad in dra… Ek hardloop garage toe, net om vas te stel dat die al die derde kleintjie is wat sy indra.  So:  Toe is die babas onder die bad en ons kan glad nie sien wat met hulle gebeur nie.  Vir 4 weke wonder ons toe maar hoe gaan dit met hulle en toe, ewe skielik, dra sy hulle weer daar uit!  In Cobus se kas in!  Ek bou toe maar weer ’n nessie – die keer in die skool, want Oupa kuier hier en slaap in Cobus se kamer – en hierdie keer is sy dood tevrede om daar te bly.  Sjoe, wat ’n verligting!

Die Babas. In hul skool-nessie

Boetiekat