Troeteldier Manewales "Hoofstuk 4"

(18 April 2011) 

Nou die aand toe ons gaan slaap is die klein katjies weg.  Ons het oral gesoek in die huis.  Ons sit Makat toe maar buite en gaan slaap.  Later word ons wakker van n geskarrel en snaakse brom geluidjies.  Die babas is toe agter ons kas.  Toe ons hulle gesoek het, het hulle seker in die holte onder die kas ingekruip.  Ek kon een in die hande kry, maar die ander twee was te ver.  Toe slaap ons maar weer, maar n rukkie later maak hulle ons weer wakker.  Heinrich het natuurlik baie min geduld met die goedjies en gaan haal die besem.  Daarmee “hark” hy hulle nader en ek moet in die gaatjie inkruip om hulle te vang.  Toe kan ons weer slaap.

Vandag het ons sandput sand gekry.  Die student wat dit moes haal, kon glad nie die oefening verstaan nie.  Uiteindelik het hy gesê: “Madam, I understand now.  In SA you are used to the beach and now you want to bring the beach here.”  Ek moes toe maar sy bubble bars en vertel dat ons ver van die see gebly het.  Maar hy kon darem sien hoe bly die kinders oor die sand is.  Ongelukkig is Kieties ook bly daaroor en hulle het hulself dadelik gaan tuismaak op hierdie reuse toilet…  Ek moes toe maar uitskep, sout gooi en van nou af seker maak die seil is oor as ons nie naby is nie.

(24 Mei 2011)

So 2 weke terug het die babakatjies getrek.  2 van hulle het na ons bure getrek en dit het Makat nie so lank gevat om dit uit te vind nie.  Nou het hulle al hul dae om ons kat uit hulle huis te hou en om hulle katjies daar te hou.  Sy kan nou maar eenmaal nie verstaan hoekom sy 200m van haar kinders af alleen in ’n ander huis moet bly nie!  Ons enigste hoop is dat sy een van die dae weer dragtig sal wees en dan van hulle vergeet!

En so kom ons aan die einde van hierdie katte-verhaal.  Dit was nie regtig die laaste hoofstuk van ons troeteldiere nie, maar dit is al vir eers.

Troeteldier Manewales "Hoofstuk 3"

 (8 April 2011) 

Ons kat (die nuwe makat) het die manier om haarself in die vreemdste posisies te bevind.  ’n Week of so terug het sy op die bed geklim en van die bed af agter die kas ingeval.  Die bed en die kas staan teen mekaar en toe ons haar kry, staan sy op haar agterpote agter die kas met haar voorpote bokant haar kop en sy kry haarself nie daaruit nie!  Gisternag het sy by die venster probeer uitklim, maar die vensters het gaas voor, so sy kan nie. Sy klim toe deur die “lever” venster en toe sy op hom trap gaan hy toe.  Toe sit sy tussen die gaas en die glas…  Ons word wakker van haar benoude miaau en toe moes ek een van die glaspanele uithaal op haar te bevry.  Ai.

Anel (11 maande) het die babakatjies ontdek en sy dink hulle is baie oulik.  Hulle is nogal kwaai en as hulle vir haar spoeg (om haar bang te maak) lag sy haar pap!  Hulle maak ook sulke oulike mieeu geluide as sy hulle lank genoeg skud…  So ons probeer maar dat sy nie sonder toesig met hulle speel nie.

Die duif-probleem het homself opgelos.  Die duif het toe uiteindelik gesterf aan sy wonde.  Heinrich moes net hard probeer om nie daaroor te smile voor die kinders nie.  So vandag het ons begrafnis.

Troeteldier Manewales "Hoofstuk 2"

Sondag gaan Cobus saam met Heinrich en Oupa kerk toe en hy kom terug met ’n geskenk.  Nie ’n hoender nie, maar ’n duif!  Wat moet ons nou met ’n duif doen???  Ons maak hom toe maar tydelik in die wasgoedmandjie toe en gaan eet by die bure.  Toe ek vinnig terugkom om Anel se doek te ruil, is ek net betyds om te sien hoe die kat die duif aan die poot met wasgoedmandjie en al rondsleep!  Ek sluit toe maar elkeen in sy eie kamer toe en gaan terug.  Later die aand kom ons terug en verwag om ’n dooie duif te kry, maar hy lewe nog.  En die volgende oggend lewe hy nog!  

Bilison sê die duif mag op die plaas in die hoenderhok kom bly, maar teen die middag is hy terug met sy halwe afpoot – die katte kom daar ook in…  Toe is die duif in die badkamer.  En die kat in die skoolkamer.  So ons het amper ’n spietkop nodig om die verkeer te reguleer – watter deur moet wanneer oop.  En die kat dwaal met elke moontlike geleentheid voor die badkamerdeur rond, want dalk gaan die deur oop…

Gelukkig het Pa en Oupa ’n plan gekry en die hokkie opgehang, nou kan die kat nie bykom nie.  Ongelukkig moet ons die hokkie oor drie weke teruggee vir die plaas, so ons hoop maar die duif kan dan al vlieg, want Cobus het ingestem om hom vry te laat.

Dit is darem so lekker om troeteldiere te hê!

in die hokkie

Hoe gaan ek daar bykom?

Troeteldier Manewales "Hoofstuk 1"

Hierdie storie het ek op 5 April 2011 geskryf.  Toe ons nog in Zambie gebly het.  Dit is 'n vervolgverhaal, so hou maar die nuus dop vir die volgende hoofstuk.

                                             ***

Ons het nie nou ’n hond nie.  Ons aangenome honde is albei dood.  Een aan slangbyt en een aan ouderdom.  Toe kry ons maar ’n kat. Maar dit was nie so vanselfsprekend nie.

Heinrich hou niks van katte nie, maar eendag kom hy baie kwaad in die huis in: “Jy kan maar ’n kat kry!” sê hy.  Ek is natuurlik baie verbaas, maar wil tog lag vir sy gesigsuitdrukking.  “Hoekom?” vra ek.  “Die muise het my bakkie se drade opgevreet!”  Toe lag ek, nie oor die drade nie, maar oor die kat.  En toe kry ons ook ’n kat.

Maar nou is ons amper soos die Samaritaanse vrou in Johannes.  Ons het al 5 katte gehad en die een wat ons nou het, is nie ons sin nie.  Om een of ander rede oorleef die katte nie hier nie.  Of hulle raak wild as ons op vakansie gaan.  Die kat wat by ons bly en nie ons sin is nie, het al ’n paar keer hier kleintjies gekry, maar ons kry net nie een wat wil bly nie.  Na ons laaste vakansie was die ma-kat ook weg.  Ons wil liewer nie dink wat van haar geword het nie.

Een van haar dogters het toe by ons kom bly, maar sy is ook nie ons kat nie.  Sy het vrywillig hierheen getrek, want haar mense het ’n hond en sy hou nie van die hond nie.  ’n Ruk later het Ma-kat se boetie ook hierheen getrek. Hy kom en gaan egter soos hy wil, maar is gewoonlik met etenstyd tuis…  Twee katte was vir ons genoeg om die muisplaag in toom te hou, maar Sussie-kat het al vetter geword en ons het besef sy gaan binnekort vermenigvuldig. Toe bou ons maar vir haar “nessie” in die garage.  Een aand sit sy vreeslik benoud en miaau voor die deur en krap ook aan die deur.  Ek maak toe maar die deur oop en sy kom met ’n spoed ingehardloop, reguit onder die bad in.  Ons besef toe dis tyd vir haar babas om te kom en sy wil hulle onder die bad hê.  Daar is egter geen manier hoe ons hulle daar uit sal kry nie, so ons lok haar toe maar uit en gaan sit haar in die garage.  So uur later het sy een baba en die volgende oggend 3.  Ons is baie bly sy het hulle nie onder die bad gekry nie!  Twee dae later roep een van Cobus se maatjies ewe skielik: “The cat has a mouse, take it out of the house”.  Nee, sê Cobus, dit is ’n babakat.  Ek spring natuurlik dadelik op van waar ek sit en werk agter die rekenaar en is net betyds om te sien hoe sy die baba onder die bad in dra… Ek hardloop garage toe, net om vas te stel dat die al die derde kleintjie is wat sy indra.  So:  Toe is die babas onder die bad en ons kan glad nie sien wat met hulle gebeur nie.  Vir 4 weke wonder ons toe maar hoe gaan dit met hulle en toe, ewe skielik, dra sy hulle weer daar uit!  In Cobus se kas in!  Ek bou toe maar weer ’n nessie – die keer in die skool, want Oupa kuier hier en slaap in Cobus se kamer – en hierdie keer is sy dood tevrede om daar te bly.  Sjoe, wat ’n verligting!

Die Babas. In hul skool-nessie

Boetiekat