Versorging

Ewe skielik moet ek vir Ouma versorg.  En die sorg wat ek nie self kan doen nie, moet ek reël. En alles voel verkeerdom.  SORG word toe nog meer deel van my werkbeskrywing as wat dit nog altyd was.  Sorg vir  Ouma, sorg vir Pappa, sorg vir skoolkinders, sorg vir kleintjie met (amper sonder) mangels.  En o, ja, sorg vir myself???

En daar leer die Here weer vir my iets:  Hy SORG.  Vir Ouma, Pappa, Mamma en kinders (met of sonder mangels).  Hy sorg deur mense wat nog altyd gehelp het.  Hy sorg deur mense wat nog nooit gehelp het nie.  Hy sorg deur mense wat sommer bel en vra: “Hoe gaan dit?  Ons bid saam met julle!”  Hy sorg deur mense wat ver ry om ’n siek ouma te besoek wat hulle nie eers ken nie.  Hy sorg deur verpleegpersoneel wat verstaan dat Ouma beter Tswana praat as Engels.

Hy versorg deur ’n koerantverkoper:  Ek sit kop onderstebo by die verkeerslig.  Die man stap tot by my kar en druk nie die koerant teen die ruit soos mens sal verwag nie.  Hy druk die koerant stewig onder sy arm in en waai vir my.  Toe ek vir hom kyk wys hy sy duim na bo: “Is jy ok?” verstaan ek sy gebaar.  En ek smile en wys my duim: “Ja, ek is ok, ek word versorg”

Hy versorg deur my huishulp wat vir my sê:  “Ek sien jou hart is vol van die seer.  Dis reg so, maar ek wil hê jy moet sterk wees met Ps 91”  Gewoonlik lees ek vir haar Bybel.  Ek het nie, maar sy het op haar manier vir my gelees...

Mense vra my: “Hoe gaan dit?”  en ek weet nie.  Dan loop ek verby ’n klas by Mukhanyo en die studente sing: “It is well, with my soul”  En ek weet: “Dit gaan goed”

Die mense sorg vir ons so goed, dat ek die opmerking maak: “Ek wil my vrieskas ontvries en ek kry die ding nie leeg nie!”  En ek skrik – is dit my grootste klagte????

Ek leer om dankbaar te wees, want ek het gedink ek moet versorg en toe word ek versorg...