Manne dinge

My man ry al motorfiets vandat hy in die skool is en hy het nog nooit geval nie... 

Toe kry ek nou die dag 'n oproep van hom: “Bel asb die tandarts en se ek gaan nie betyds wees vir die afspraak nie”

Ek: Hoekom? Wat is fout?

Hy: Iemand het agter in my vasgery, maar ek makeer niks.  Kom haal my want ek sal nie verder kan ry nie.

Ek dink dat hy met die kar gery het en bel toe dood rustig die tandarts, maar die oomblik wat ek die foon neersit, sien ek die karsleutel op sy lessenaar...  en besef hy is op die (of af van) die fiets.

Nog 'n oproep: Kom met die bakkie, want ons moet die fiets oplaai.

Buurman bied aan om my met sy bakkie te vat, want dan hoef ons nie die kappie van ons bakkie af te haal nie.

Op pad nog 'n oproep:  Hulle vat my Eugene Marais toe.  Dis onnodig, maar dit is standaard prosedure.

By die ongelukstoneel besef ek dit is nie standaard prosedure nie!  Sy skoen en kous lê tussen die stukke fiets – vol bloed.

Polisieman wat “perongeluk” daar was en die fiets opgepas het, sê hy het ’n groot sny in sy voet en skrape.

Ons mag nie die fiets laai nie – versekering se opdrag - so ons gaan hospitaal toe.

Om 'n lang storie kort te maak. Hy is opgeneem en na baie toetse het hulle besluit niks is gebreek nie.  Toe het hulle sy wonde onder narkose skoongemaak en geheg.  Nou wil hy net huis toe!  Sterk man...

Voor die operasie (reparasie??) bel die versekering: die fiets moet na die handelaar vir 'n kwitasie.

Handelaar: ons het nie ’n bakkie om die fiets te gaan oplaai nie!

So raai wat??

Ek bel ’n vriend om my te help om die kappie van ons bakkie af te haal.  Laai vir Jongste, doeke, eetgoed, water, toue, al die parte wat afgeval het (ek moes daarvoor omdraai...) en daar gaan ek op soek na die plek waarheen die fiets gesleep is.  Ek het gewonder of my tekkies en “tawwe look” die ding gaan doen.  Dalk moes ek 'n kort rokkie en hoëhak skoene aangetrek het om hierdie “mannewêreld” aan te pak (asof ek ’n kort rokkie het...).  Daar aangekom besef ek my tekkies sal die ding doen.  Ek wou my eers vererg oor hierdie mannetjies wat vir my “tannie” sê, maar toe besef ek hierdie seuntjies weet nie hoe om ’n fiets op ’n bakkie te laai nie en hulle weet ook nie hoe werk “strap” toue nie.  Toe gee die “tannie” maar instruksies met ’n kleintjie op die heup :) 

Baie versigtig gaan soek ek toe die handelaar in Menlyn.  Die seuntjies kon nie die klap van die bakkie agter toekry nie en ek het nie hulle touwerk heeltemaal vertrou nie, so my senuwees was bietjie klaar!  By die handelaar aangekom moes ek met ’n BAIE smal gangetjie, waarin daar nog karre geparkeer is ook, tot in die werkswinkel ry.  Hierdie ouens het al baie fietse van bakkies afgelaai en als verloop glad.  Ook maar goed, want Jongste is moeg en honger en wil graag onder die karre waaraan gewerk word rondloer!  En toe moet ek weer by daardie gangetjie agteruit uit....

Die bakkie het heel by die huis gekom. En ek kan nog ’n “manne klusje” agter my naam skryf :) 

Nsawa

Ietsie uit die "Zambie-argiewe".  Geskryf op 27 Mei 2011.  Die "skool" waarna hier verwys word is natuurlik ons "homeschool"

****~~~~~~****

Groundnuts, pindas, peanuts of grondboontjies. 

’n Rukkie gelede het een van die studente na ons toe gekom met ’n probleem.  Hy het geld nodig – dis nogal ’n algemene probleem…  Ons wil graag help, maar geld gee is gewoonlik nie die beste manier van help nie.  Daarom het ons ooreengekom om ’n sak grondboontjies by hom te koop.

Hierdie week het hy dit toe kom aflewer.  ’n Sak vol.  Nie ’n checkerssak nie – ’n streepsak!  En toe het hy nog ’n probleem.  Hy soek die sak terug, want hy het dit geleen… Ons stop toe maar gou die skool en begin die grondboontjies oorgooi in groot plastieksakke.  Die hele skool het gehelp, maar dit het nog steeds te stadig gegaan.  Toe besluit ons om liewer die hele sak op die stoep om te keer.  En daar het ons toe ’n berg!  Anel is die beste bergklimmer en sy geniet die goedjies wat so kraak onder haar voetjies.

’n Rukkie later het ons als in sakke.  Maar nou moet dit nog gedop word.  Gelukkig het ons vir Sarah en sy gee glad nie om om dit vir ’n ekstra “piecework” te doen nie.  Nou gaan sy elke middag met ’n sak ongedopte grondboontjies op haar kop huis toe en kom elke oggend met ’n kleiner sak gedoptes op haar kop werk toe.  En ek probeer bybly om hulle te bak, want rou grondboontjies is ook nie veel werd nie.

Die mense hier maak self grondboontjiebotter.  Hulle smeer dit nie op brood nie, maar eet dit net so.  Ek dink ek weet wat gaan Sarah se volgende “piecework” wees….